بررسی تاثیر ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان بر التیام زخم های دیابتی

تاثیر مثبت ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی در فرایند ترمیم برخی بافت ها گزارش شده است. به نظر می رسد این ترشحات به علت دارا بودن متابولیت ها و فاکتورهای ویژه، در درمان زخم های دیابتی هم موثر باشد. در این مطالعه بر آن هستیم تا تاثیر ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان را بر استحکام زخم دیابتی بررسی نماییم.
در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی پلاسبو (تحت درمان با محیط کشت پایه) و دیابتی تجربی (تحت درمان با محیط کشت بهینه) تقسیم شدند. برای القاء دیابت در موش ها از تجویز داخل صفاقی آلوکسان استفاده شد و در ناحیه پشت موش ها یک برش با ضخامت کامل پوست ایجاد گردید. طی 24 ساعت پس از ایجاد زخم موش های گروه تجربی 200 میکرولیتر محیط کشت بهینه، و گروه پلاسبو نیز 200 میکرولیتر محیط کشت پایه را به صورت تزریق داخل وریدی دریافت نمودند. 15 روز بعد از ایجاد زخم، از زخم ها نمونه برداری شد و آزمایش بیومکانیکی از نوع کشش پذیری (tensiometery) روی آنها انجام شد و داده های به دست آمده با آزمون ANOVA تجزیه و تحلیل شد.
اختلاف وزن و قندخون موش های دیابتی با گروه سالم از نظر آماری معنی دار بود (001/0>P). مقدار نیروی حداکثر گروه دیابتی تجربی (05/1±45/3) نسبت به گروه دیابتی کنترل (56/0±76/1) و گروه دیابتی پلاسبو (62/0±30/2) افزایش معنی داری یافته بود (05/0>p). علاوه برآن میزان استرس حداکثر گروه دیابتی تجربی (1/0±34/0) نسبت به گروه دیابتی کنترل (05/0± 18/0)، و همچنین میزان سفتی ارتجاعی گروه دیابتی تجربی (07/1±19/3) در مقایسه با گروه دیابتی پلاسبو (19/0±20/2) افزایش معنی داری داشت (05/0>p).
به نظر می رسد که استفاده از ترشحات سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان موجب افزایش استحکام زخم دیابتی می شود. مطالعات بیشتر با بررسی های بافت شناسی و مولکولی توصیه می گردد.