مقایسه کیفیت زندگی مادران کودکان فلج مغزی بر اساس توانایی راه رفتن کودکان

مطالعات بسیاری کاهش کیفیت زندگی مادران کودکان فلج مغزی را تحت تاثیرفعالیت های مراقبتی نشان داده اند اما بررسی ارتباط کاهش کیفیت زندگی این مادران با عوامل وابسته به کودک نظیر توانایی راه رفتن کودک فلج مغزی کمتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر توانایی راه رفتن کودکان فلج مغزی بر کیفیت زندگی مادران آن هابود.

این مطالعه ی علی-مقایسه ای در سال 1390 در شهر تهران انجام شد که در آن 60 مادر دارای یک کودک فلج مغزی 4 تا 12 ساله در مطالعه شرکت کردند. جهت ارزیابی کیفیت زندگی از پرسشنامه SF-36 استفاده شد و ارزیابی سطح 1 تا 5 مقیاس GMFCS کودکان فلج مغزی توسط کار درمانگر انجام شد. ارتباط میان متغیر از طریق آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی با کمک نرم افزارSPSS نسخه 16 بررسی شد.

24 مادر دارای کودک فاقد توانایی راه رفتن و 36 مادر کودک با توانایی راه رفتن در مطالعه شرکت کردند که میانگین و انحراف معیار سن بر حسب سال در مادران 02/6 ± 79/33 و در کودکان 71/2 ± 11/7بود. در نتیجه آنالیز داده ها دو گروه مادران نمره کلی کیفیت زندگی و ابعاد عملکرد اجتماعی، عملکرد جسمانی و سلامت عمومی با هم تفاوت معنادار داشتند(P <0/05).

مادران دارای کودکان فاقد توانایی راه رفتن مدت زمانی بیشتری را به مراقبت از کودک خود اختصاص می دادند و کیفیت زندگی پایین تری را نیز گزارش کردند.