تمرینات پیشگیری از آسیب لیگامان صلیبی قدامی ناشی از ریسک فاکتورهای درونی و قابل تعدیل در زنان ورزشکار

مطالعات اپیدمیولوژیکی نشان داده اند که زنان ورزشکار 2 تا 10 برابر بیشتر از مردان ورزشکار در معرض آسیب ACL قرار دارند. عوامل عصبی عضلانی و بیومکانیکی در آسیب لیگامان صلیبی قدامی جزء ریسک فاکتورهای قابل تعدیل هستند. هزینه های بالای درمان، افزایش پتانسیل از دست دادن فصل مسابقه و ناتوانی های طولانی مدت و همچنین ایجاد آسیب های ثانویه ای لزوم بکارگیری برنامه های پیشگیری از آسیب را پررنگ تر کرده است. در این مطالعه مروری، پیشینه تحقیقات مرتبط با ریسک فاکتورهای قابل تعدیل و تمرینات پیشگیری از آسیب لیگامان صلیبی قدامی بررسی شده است.
برای شناسایی تحقیقات از بانک های اطلاعاتیMedline Pubmed، Science Direct، SPORTDiscuss و SCOPUS با کلید واژه های «ACL»، «Knee injuries»، «modifiable risk factor»، «neuromuscular risk factor»، «biomechanical risk factor»، «training prevention program»استفاده شد. در مجموع 8500 مقاله یافته شد. بعد از خروج مقالات غیر انگلیسی، با نتایج کاملا مشابه، مقالات مشابه ایندکس شده، تحقیقات غیر انسانی، با نمونه های آسیب دیده، با اهداف درمانی، بدون مداخلات تمرینی، 60 مقاله در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفت.
ضعف در کنترل و ایمبالانس عصبی عضلانی تنه و اندام تحتانی در زنان موجب افزایش بروز آسیب لیگامان صلیبی قدامی می شود. تمرینات پیشگیری از آسیب نیز در دو سطح با هدف اصلاح ریسک فاکتورها و کاهش نرخ آسیب لیگامان صلیبی قدامی قرار دارند. بیشتر تمرینات مداخله ای تاثیر گذار، تمرینات چند جانبه، با شروع برنامه در پیش از فصل برای حداقل زمان شش هفته و به صورت مداوم در طول فصل با تعداد تکرار حداقل یک تا دو تکرار در هفته و با مربیان ناظر بر تمرین هستند.
شناسایی ایمبالانسهای عصبی عضلانی می تواند در غربالگری ورزشکاران در خطر و طراحی تمرینات مداخله ای مورد استفاده قرار بگیرد. اگرچه، هنوز برنامه استانداردی با هدف پیشگیری برای هر یک از رشته های ورزشی خاص معرفی نشده است.