تاثیر فونوفورزیس هیدروکورتیزون و محلول دی متیل سولفوکساید بر نقاط ماشه ای غیرفعال عضله ی تراپزیوس فوقانی

نقاط ماشه ای مایوفاشیال یکی از رایج ترین علل دردهای عضلانی-اسکلتی می باشد. یکی از روش های درمان نقاط ماشه ای، فونوفورزیس، یعنی استفاده از امواج اولتراسوند برای افزایش میزان جذب دارو از طریق پوست است، هرچند اطلاعات کمی در مورد مکانیسم این روش درمانی وجود دارد. هیدروکورتیزون از جمله داروهای کورتیکواستروئیدی بوده که برای فونوفورزیس به کار میرود. از آنجایی که دی متیل سولفوکساید (DMSO) آنتی اکسیدان و حلالی قوی برای دارو ها است و با تغییر پیکربندی سلول های شاخی پوست و کراتین بین سلولی نفوذپذیری داروها از طریق پوست را افزایش می دهد، ترکیب آن با هیدروکورتیزون ممکن است باعث افزایش اثرات درمانی دارو شود. هدف این مطالعه بررسی این اثر ترکیبی بر میزان درد (VAS) وآستانه ی درد فشاری نقاط ماشه ای (PPT) و نیز دامنه ی حرکتی گردن افراد مبتلا به نقاط ماشه ای غیرفعال در عضله ی تراپزیوس فوقانی می باشد.
این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسویه کور بر روی 40 نفر با بازه ی سنی 18 تا 25 سال انجام شد. افراد به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و 10 جلسه درمان با استفاده از ژل هیدروکورتیزون 1% برای گروه اول و ژل ترکیبی هیدروکورتیزون 1% و 10 % DMSO برای گروه دوم انجام شد. ارزیابی متغیرهای این مطالعه قبل از درمان، درانتهای جلسات پنجم و دهم و نیز دو هفته بعد از آخرین جلسه به منظور پیگیری، انجام گرفت.
تاثیر هر دو روش درمانی در متغیر های VAS، PPT، دامنه ی خم کردن گردن به همان سمت (ILF) و دامنه ی خم کردن به سمت مقابل(CLF) پس از پایان جلسات معنادار بود (p<0.001)اما تفاوت معنی داری بین مداخلات دیده نشد. با این حال اثرات درازمدت فونوفورزیس ژل ترکیبی هیدروکورتیزون و محلول DMSO به طور معناداری بیشتر از اثرات ناشی از فونوفورزیس ژل هیدروکورتیزون خالص بود (p<0.05).
نتایج حاصل از مطالعه ی حاضر نشان می دهد که اگرچه فونوفورزیس ژل ترکیبی DMSO و هیدروکورتیزون از نظر میزان اثربخشی بر روی نقاط ماشه ای ارجحیتی بر فونوفورزیس ژل خالص هیدروکورتیزون ندارد، اما ترکیب DMSO با هیدروکورتیزون بر دوام اثرات هیدروکورتیزون می افزاید.