یک داستان، چند مترجم، چند روای

هنگام خواندن متن های روایی ترجمه شده، تنها صدای راوی متن اصلی نیست که شنیده می شود؛ بلکه صدای مترجم نیز با آن ترکیب شده است. صدای مترجم، به شکل های گوناگون، از طریق عناصر فرامتنی و زبانی در ترجمه نمایان می شود. این صدا در ادبیات کودک بیش تر نمایان است؛ زیرا به عقیده ی اسالیوان، بین نویسنده (بزرگ سال) و مخاطب (کودک) رابطه ای نامتقارن وجود دارد؛ افزون بر این، مترجم در ترجمه ی آثار کودک، نسبت به دیگر انواع ادبی، بیش تر، احساس آزادی عمل می کند؛ ازاین رو، حضور خود را در متن نمایان تر می سازد. این مقاله، با هدف نشان دادن تفاوت روایت مترجمان شکل گرفت. برای رسیدن به این هدف، نخست، سه داستان از مجموعه داستان های هانس کریستین اندرسن با سه ترجمه ی گوناگون از احمد کسایی پور، جمشید نوایی و محمدرضا شمس- پریسا همایون روز انتخاب شد و سپس، حضور و صدای این مترجمان، در آثار ترجمه شده، براساس نظریه های هرمانز و بیکر و مدل ارتباطی اسالیوان، بررسی گردید. نتایج بررسی ها نشان داد، هریک از مترجمان برای روایت داستان از روش های گوناگون متنی و فرامتنی بهره جسته و خود را در متن نمایان ساخته اند؛ درنتیجه، داستان را براساس سبک روایی خود، به شکل های گوناگون نقل کرده اند، به گونه ای که یک داستان به تعداد ترجمه هایش راوی دارد.