ارزیابی گذشته نگر خطاهای حین درمان ریشه انجام شده توسط دانشجویان دوره های عمومی و تخصصی با استفاده از دو نوع سیستم رادیوگرافی

ورود رادیوگرافی دیجیتال به اندودنتیکس ضمن کاهش زمان درمان به ویژه در محیطهای آموزشی فرصتهای جدیدی جهت بررسی درمانهای انجام شده برای کادر آموزشی فراهم ساخته است. هدف از این مطالعه بررسی میزان خطا در محیط آموزشی- درمانی با استفاده از دو روش رادیوگرافی معمولی و دیجیتال می باشد.
در مطالعه مشاهده ای و گذشته نگر حاضر، 1536 نگاره رادیوگرافی قابل قبول معمولی و دیجیتال تهیه شده توسط دانشجویان دوره های عمومی و تخصصی از نظر نوع خطای حین درمان ریشه مورد بررسی قرار گرفت. خطاهای مورد بررسی در این مطالعه شامل ده خطای حین آماده سازی و پرکردن کانال و موارد با رادیوگرافی نامناسب بود. در نهایت جهت آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 16 استفاده و داده ها با استفاده از فراوانی و درصد توصیف شد و با استفاده از آزمونهای Chi-square و Fisher exact test مقایسه شدند.
بیشترین شیوع خطا، در گروه دانشجویان عمومی با استفاده از رادیوگرافی معمولی مربوط به خطای (Poor obturation وUnder filling (13/8% و در گروه دانشجویان تخصصی با استفاده از رادیوگرافی معمولی (10/58%) و در رادیوگرافی دیجیتال در هر دو گروه دانشجویان عمومی و تخصصی (11/86% و 9/47%) مربوط به خطای Poor obturation بود. در این مطالعه تعداد موارد بدون خطا در دندانهای قدامی (82/05%) بیش از دندانهای خلفی (65/29%) بود که اختلاف آنها معنی دار بود. (0/0001= P)، همچنین در این مطالعه از نظر طول و کیفیت پرکردگی 11/96% از دندانهای قدامی مشکل داشتند در حالی که 23/5% از دندانهای خلفی از این منظر قابل قبول نبودند و اختلاف این فراوانی ها نیز معنی دار بود. (0/003=P) بیشترین شیوع خطا در هر دو گروه دانشجویی با استفاده از هر دو نوع رادیوگرافی، خطای Poor obturation بود. علاوه بر آن تعداد موارد بدون خطا در دندانهای قدامی نسبت به دندانهای خلفی به طور معنی داری بیشتر بود.