تقابل افراط گرایی و عدالت خواهی (تاملی در سیره علوی)

برای داشتن درکی درست از افراط گرائی می توان سیره امیرالمومنین (ع) را به عنوان شاخص عدالت محوری مورد بررسی قرار داد. در پایان دوره خلیفه سوم، بسیاری از مسلمانان بر علیه او قیام کردند و فضای تند سیاسی، عده ای را به افراط گرایی سوق داد و با استقرار دولت علوی افراط گرایی از دو سو، این دولت را در محاصره خود گرفت، عده ای از جبهه مخالفان همانند خوارج به معارضه برخاستند و برخی دیگر از جبهه دوستان از سر عشق و علاقه به تند روی پرداختند. این دوستان که شاخص عدالت را کنار گذاشتند، می خواستند با تحمیل رای و اعمال فشار برای بیعت گرفتن، به زندان افکندن متهمان، برخورد خشن با همه مخالفان، حذف عناصر عاقل و اقدامات تند علیه دشمنان، دولت علوی را «تحکیم» کرده و نظام را «تثبیت» کنند و در این بین امیرالمومنین (ع) به شدت در برابر این گروه افراطی و خواسته های آنان مقاومت می کرد.