ابزار آفرینش تصاویر شاعرانه در قالب زبان جمال شناسی

شاعران بزرگ با استفاده از واژه هایی که در اختیار همه اهالی یک زبان است، تصویر های زیبا و بدیعی می آفرینند. واژه ها برای شاعر هم چون رنگ ها برای نقاشان و سنگ ها برای پیکرتراشان است. آثار نقاشان و پیکر تراشان با حس بینایی قابل درک است. اما دنیای تخیل شاعران در بستر واژه ها پنهان است و مهارت زیادی نیاز است تا آن را تماشا کنیم. در این مقاله به مهم ترین ابزار درک جمال شعر اشاره شده است و این نتیجه حاصل آمده است که خواننده شعر برای درک تصاویر و جمال عروس شعر باید به راز و رمزهای هنرآفرینی های شاعران آگاهی یابد و گرنه شعر در نظر او لذت یک نثر ساده را هم نخواهد داشت و دنیای رنگین خیال شاعران برای او بیابانی خشک خواهد بود. نکته دیگر این که این تصویرسازی ها و تخیلات شاعرانه در احیای زبان و توسعه واژگان آن نقش فراوانی دارد.