بررسی ارتباط شانه دردناک با اختلالات عصبی عضلانی اسکلتی شانه در مبتلایان به پارزی نیمه بدن ناشی از سکته مغزی

شانه دردناک اختلالی شایع پس از سکته مغزی است که شیوع آن در مطالعات گوناگون از 48% تا 84% می باشد. این اختلال توانایی بیمار را برای دستیابی به عملکرد مناسب محدود می سازد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط شانه دردناک با اختلالات عصبی عضلانی اسکلتی شانه در مبتلایان به سکته مغزی می باشد.
این پژوهش به روش مشاهده ای – تحلیلی بر روی 50 بیمار سکته مغزی صورت گرفت. زمان سپری شده از سکته مغزی این بیماران 28 روز بود. نیمه دررفتگی شانه با گرافی قدامی- خلفی (A-P) شانه، اسپاستیسیت ه عضلات شانه با مقیاس دو بار اصلاح شده اشورث (Modified Modified (Ashworth Sacle: MMAS و اختلالات بافت نرم با تستهای ارتوپدی مورد ارزیابی قرار گرفت.
شانه دردناک در56% بیماران یافت شد. نیمه دررفتگی شانه در 85 %(0/001= P)، تاندونیت سوپرااسپیناتوس در 72% (0/000= P)، تاندونیت بایسپس در 65% (0/000= P) و درگیری مفصل آکرومیوکلاویکولار در 14/2% (0/008= P)، اسپاستیسیته (عضلات فلکسورآرنج در 10/7% (0/102= P)، اداکتور شانه در 7/1% (0/055= P) و چرخاننده های داخلی شانه در 7/1% (0/055= P)) و سندروم شانه- دست در 14/2% (0/055= P) بیماران با شانه دردناک مثبت بود. بنابراین رابطه معنی داری میان شانه دردناک با نیمه دررفتگی شانه و آسیبهای بافت نرم یافت شد.
نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد شانه دردناک اختلالی چند عاملی و شایع پس از سکته مغزی می باشد و تنها یک علت در پیدایش آن نقش ندارد. پیشگیری از بروز شانه دردناک و انجام فیزیوتراپی مناسب در صورت بروز این اختلال می توانند در کاهش ناتوانی پس از سکته مغزی نقش داشته باشند.