پدیدارشناسی دین و نقش آن در شناخت دین

پدیدارشناسی رهیافتی است که در حوزه دین پژوهی از اهمیت فراوانی برخوردار است. پدیدارشناسی دین، میان نگرش خشک و غیرهمدلانه پوزیتیویسم به دین و رهیافت الهیاتی ارتباط برقرار می کند و به شیوه ای غیرتحویل گرایانه به بررسی پدیده های دینی می پردازد. محقق در تجربه مومنان مشارکت می کند تا به تجربه ای شبیه تجربه پیروان آن دست یابد. به هر روی، پدیدارشناسی می تواند به عنوان مکمل الهیات عمل کند. ویژگی بارز پدیدارشناسی دین این است که برای دین، حقیقت خاص خود را قائل است و آن را به پدیده های روان شناختی و اجتماعی فرو نمی کاهد. پدیدارشناسی دین توجه عمده خود را به حقیقت و ویژگی های مشترک ادیان معطوف می دارد، بدینسان می تواند به گفتگو و تقریب بین ادیان کمک کند. ازاین رو، می تواند در کنار الهیات به شناخت، اشاعه و گسترش دین یاری رساند.