بررسی اثر عصاره آبی و آبی الکلی دانه زیره سیاه (Bunium persicum) بر میزان ترشح انسولین از جزایر لانگرهانس جداشده موش سوری نر

با توجه به استفاده از زیره سیاه در طب سنتی برای درمان دیابت، در این مطالعه اثر عصاره دانه زیره سیاه بر میزان ترشح انسولین از جزایر لانگرهانس جداشده موش سوری نر بررسی شد.
در مطالعه تجربی حاضر موش های نر بالغ، نژاد (NMARI (25-20 گرم خریداری شد. جزایرلانگرهانس به روش هضم توسط کلاژناز جداسازی گردید. محیط های کشت جزایر جداسازی شده به 18 گروه: گلوکز mM8/2 و 16/7، عصاره های آبی و آبی الکلی دانه زیره سیاه (mg/ml 0/05، 0/1، 1) و گلیبوراید (μM1 و 10) تقسیم شد. سپس هر غلظت از عصاره ها و گلیبوراید به طور جداگانه بر جزایر اثر داده شدند. ترشح انسولین از جزایر در یک سیستم انکوباسیون ارزیابی و مقدار انسولین ترشح شده توسط روش ایمونورادیومتریک IRMAمورد اندازه گیری قرار گرفت.
میزان ترشح انسولین در غلظت های0/1، mg/ml 0/05 از عصاره دانه زیره سیاه، در محیط های کشت حاوی گلوکز mM 2/8 و 16/7، در مقایسه با گروه های گلوکز mM 2/8 و 16/7 به تنهایی به طور معنی داری افزایش یافت. غلظت mg/ml 0/05 عصاره آبی در محیط کشت حاوی گلوکزmM 2/8 و 16/7 منجر به افزایش ترشح انسولین در مقایسه با غلظت های مختلف عصاره آبی الکلی گردید. همچنین داروی گلیبورایدμM10 بیشترین اثر را در افزایش ترشح انسولین از جزایر جداسازی شده نسبت به گروه های گلوکز mM 2/8 و 16/7 از خود نشان داد (p<0.0).
درمجموع نتایج نشان داد، عصاره دانه زیره سیاه در غلظت های پایین قادر به افزایش ترشح انسولین بوده و این اثر همانند تاثیر داروی گلیبورایدμM1 در محیط غلظت mM 2/8 گلوکز و گلیبوراید μM10 در محیط غلظت mM 16/7 گلوکز هست. بنابراین چنین پیشنهاد می شود که یکی از مکانیسم های کاهنده قند خون زیره سیاه از طریق اثر بر جزایر لانگرهانس و تحریک ترشح انسولین هست.