ارتباط افسردگی وکیفیت زندگی در پرستاران: کاربرد مدل تحلیل مسیری

پرستاران به دلیل ماهیت کاری همیشه مستعد به خطر افتادن سلامتی شان هستند. پرستارانی که از سلامت روانی و جسمی مناسب برخوردار نباشند، به درستی قادر نخواهند بود که مراقبت های مطلوبی از بیماران به عمل آورند.

این مطالعه با هدف شناسایی عوامل موثر با افسردگی و کیفیت زندگی پرستاران شاغل در بیمارستان شهر ایلام بوده که با استفاده از مدل تحلیل مسیری اجرا گردیده است.

این مطالعه از نوع مقطعی می باشد، که روی همه پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر ایلام در سال (1390ا) انجام شده است. پرسشنامه های استاندارد افسردگی بک 21 سوالی (BDI= Beck Depression Inventory) و کیفیت زندگی(Short form-QOL12) و پرسشنامه متغیر های دموگرافیک برای گردآوری داده ها بکار رفت. برای آزمون مدل علیتی، تحلیل مسیری به کار گرفته شد. برای انجام تحلیل مسیری افسردگی و کیفیت زندگی مدل علیتی فرضی این مولفه ها طراحی و با استفاده از آنالیز رگرسیون چندگانه، مدل نهایی مولفه های افسردگی و کیفیت زندگی ترسیم گردید. در این مطالعه متغیر افسردگی به عنوان متغیر وابسته و سایر متغیرهای مورد بررسی به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شدند و در برنامه SPSS18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

بر طبق مدل نهایی تحلیل مسیری، مهمترین متغیرهای تاثیر گذار بر افسردگی به ترتیب، بعد روانی کیفیت زندگی(28%،) وضعیت تاهل(25%،)، بعد جسمی کیفیت زندگی(24%،)، شیفت شب (18%،)، سن(16%،)، و اضافه کاری(12%،) بوده که تاثیر مستقیم متغیر های ذکر شده بر مولفه افسردگی در پرستاران بیش از تاثیر غیر مستقیم آنها از طریق بعد روانی و بعد جسمی؛ کیفیت زندگی می باشد. همچنین مدل مولفه های افسردگی و کیفیت زندگی این مطالعه (48 %) از تغییرات متغیر افسردگی را نسبت به متغیرهای مستقل در مدل تبیین نمود.

برنامه ریزی توسط مدیران پرستاری در جهت افزایش سطح بعد روانی پرستاران، توجه به تحکیم پایه های خانواده مثل ازدواج، کم کردن و توزیع تعداد ساعات کار و همچنین کم کردن ساعات کار در شیفت شب برای پرستاران می تواند باعث کم شدن افسردگی و افزایش کیفیت زندگی در آنها شود.