تاثیر بینائی بر تعادل ایستگاهی افراد مبتلا به قطع عضو زیر زانو

تعادل انسان از طریق قسمت های مختلف سیستم های نوروماسکولار، بینائی و وستیبولار کنترل می شود و به یکپارچگی اطلاعات ورودی از بینائی، وستیبولار و سیستم های حس عمقی بستگی دارد. افراد مبتلا به قطع عضو زیر زانو استراتژی کنترلی مچ را ازدست داده و مکانورسپتورها و ورودی های حسی از مچ و سطح کف پای خود ندارند و باید از مکانیزم های دیگر جهت بهبود تعادل ایستگاهی خود استفاده کنند. اطلاعات کافی در منابع راجع به تعادل افراد آمپوته ی زیر زانو وجود ندارد. به علاوه به طور واضح مشخص نشده است که آمپوته ها جهت جبران ورودی های حسی ازدست رفته به چه میزان به بینائی خود وابسته هستند. بنابراین هدف از این مطالعه ارزیابی تعادل آمپوته های زیر زانو و همچنین تشخیص تاثیر بینائی بر تعادل است.
2 گروه از افراد نرمال و آمپوته (20 فرد آمپوته و 20 فرد نرمال) در این مطالعه شرکت کردند. استابیلیتی افراد از طریق صفحه ی نیروی کیستلر مورد ارزیابی قرار گرفت. تفاوت بین تعادل نمونه ها از طریق آزمون آماری two sample t-test ارزیابی شد.
میانگین جابجایی مرکز فشار در افراد آمپوته در صفحه ی قدامی خلفی و داخلی خارجی به ترتیب برابر با 23.71±7.8 و 13.49±5.3 میلی متر بود و در مقایسه با 24.21±9.76 میلی متر و 14.55±8.06 برای افراد نرمال، تفاوت معنی داری مابین سرعت نوسان مرکز فشار در صفحه ی قدامی خلفی و داخلی خارجی بین افراد نرمال و آمپوته وجود نداشت (P >0.05). به علاوه تفاوتی بین پارامترهای تعادل در 2 حالت چشم باز و چشم بسته وجود نداشت.
تفاوتی بین تعادل آمپوته ها و افراد نرمال وجود ندارد. می توان نتیجه گرفت اگرچه آمپوته ها استراتژی کنترلی مچ و همچنین ورودی های حسی از مچ و پا را ازدست داده اند آن ها می توانند تعادل خود را از طریق مکانیزم های دیگر شبیه مکانیزم های داخلی و اطلاعات دریافتی از سطح پوست مرتبط با سوکت و همچنین مکانیزم های خارجی شبیه الایمنت قطعات پروتز افزایش دهند. تعادل آمپوته ها در حین ایستادن آرام در حالت چشم باز مشابه حالت چشم بسته است. این نشان می دهد آمپوته ها جهت بازگرداندن تعادل به بینائی وابسته نیستند.