اثر حفاظتی عصاره دانه کرفس بر روی فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین در موش صحرایی

فیبروز ریوی یکی از رایجترین اثرات جانبی بلئومایسین که به عنوان یک عامل شیمی درمانی بکارمی رود، است. گونه های فعال اکسیژن می تواند نقش مهمی در توسعه فیبروز ریوی بازی نمایند. دانه کرفس حاوی فلاونوئید های متنوعی است که به عنوان آنتی اکسیدان مطرح می شوند. این مطالعه به منظور بررسی اثر عصاره هیدروالکلی دانه کرفس روی فیبروز ریوی القاء شده توسط بلئومایسین در موش صحرایی می پردازد.
این مطالعه تجربی بر روی 20 موش صحرایی نژاد اسپراگ دالی در محدوده وزنی 180- 150 گرم انجام گرفت. حیوانات به صورت تصادفی به 5 گروه4 تایی تقسیم بندی شدند. گروه 1و2 به ترتیب تک دوز نرمال سالین و بلئومایسین (7/5 واحد بر کیلوگرم) به صورت داخل تراشه ای دریافت نمودند. گروه 5-3 دوزهای مختلف عصاره دانه کرفس (100، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی روزانه یک هفته قبل و دو هفته بعد از تجویز بلئومایسین دریافت نمودند. حیوانات پس از 21روز کشته، خون و ریه های آنها برای اندازه گیری مالون دی آلدئید پلاسمایی، هیدروکسی پرولین ریه و آزمایش هیستوپاتولوژی جمع آوری شد.
نتایج نشان داد که میزان اندکس ریه، هیدروکسی پرولین و مالون دی آلدئید در گروه نرمال سالین به ترتیب 2/02±7/27 میلی گرم ریه بر گرم وزن بدن، 0/24±1/78 میلی گرم بر گرم بافت ریه و 0/17±1/48 میکرومول بر لیتر پلاسما بود در حالیکه در گروه دریافت کننده بلئومایسین به ترتیب 0/99±10/1، 1/5±5/75 و 0/23±3/27 بود. تیمار با عصاره به خصوص در گروه 4 و 5 بطور معنی داری این فاکتورها را نسبت به گروه بلئومایسین کاهش داد (p<0.05). نتایج بافت شناسی نشان داد که بلئومایسین توانسته منجر به بروز آسیب ریه و افزایش ضخامت آلوئولی شود.
نتایج مطالعه نشان داد که عصاره هیدروالکلی دانه کرفس اثر حفاظتی روی فیبروز ریوی القاء شده توسط بلئومایسین دارد.