قند پارسی در دیار هند (پژوهشی در سبک غزلیات غلام احمد احمدی مدراسی)

غلام احمد احمدی مدراسی از جمله شاعران ناشناخته ی پارسی گوی هند است که در اواخر دوره ی تیموریان می زیسته؛ تنها اثر باقی مانده از این سراینده، منتخبی از غزلیات او است که نسخه ای خطی از آن در کتابخانه ی مجلس نگهداری می شود. احمدی مدراسی را می توان در ردیف شاعران درجه ی دوم این دوره به شمار آورد؛ شاعرانی که شاید در قالب ها و مضامین شعر فارسی تحولی پدید نیاورده اند؛ اما شعرشان نمودی از نخستین حرکت ها برای آغاز دوره ای است که بعدها به بازگشت ادبی شهرت یافت و انگیزه ی پرداختن به چنین سراینده ای در این مقاله نیز همین نکته است. غزل های احمدی مدراسی چه از نظر لفظ و چه از نظر محتوا و مضمون، به شعر شاعران سبک عراقی شبیه است. اشعار او ساده، روان و از تکلف و پیچیدگی به دورند و از تشبی هات و استعارات غریب و مضمون پردازی های دور از ذهن سبک هندی در سروده های او خبری نیست. روش این پژوهش، تحلیل سبکی غزلیات شاعر است.