نگاهی فرهنگی به نقش خانواده در تعمیق آموزشهای هنری

یکی از مهم ترین اهدافی که خانواده ها و اولیای مدرسه در تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان در نظر می گیرند، کشف و پرورش خلاقیت آنهاست،زیرا خلاقیت نقشی کلیدی در توسعه انسانی دارد. پیشرفت و پرورش خلاقیت نیازمند فراهم کردن امکان و انگیزه است و خانه و مدرسه در تمهید این فرآیند نقشی اساسی دارند. خانواده نخستین نهادی است که فرد در آن عضویت دارد و به طور خودآگاه و ناخودآگاه یا با الگو برداری از اعضای خانواده آموزش می پذیرد. این آموزش به چه میزان بر جامعه پذیری و فرآیندهای مشابه تاثیر گذار است و در چه سنینی خانواده می تواند در آموزش هدفمند هنر موثرتر باشد؟اینها سوالاتی هستند که پاسخ به آنها علاوه بر تاثیرگذاری در آموزش فرد و جمع، مسیری نو را برای پژوهش در زمینه کارکرد آموزشی خانواده می گشاید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش خانواده در زمینه تعمیق آموزش هنر برای دانش آموزان است. در این مقاله، با روش های کمی-کیفی و با استفاده از نظریه فضا و مکان اجتماعی پتریوم سوروکین به مطالعه فرآیند مزبور پرداخته شده است. نمونه مورد مطالعه این پژوهش، هنرجویان شهر تهران هستند که در هنرستانها و سایر مراکز آموزشی وابسته یا پیوسته شهر تهران به هنرآموزی مشغول اند. آموزش این هنرآموزان به صورت فردی و خانوادگی، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که میان خانواده و آموزش هنری دانش آموزان، همبستگی مثبت و آشکاری وجود دارد، اما مولفه های متغیر بررسی شده تفاوت معنا دار این اثر را نیز آشکار می نمایند.