نقش ازن در درمان زخم های مزمن

مطالعات اخیر نشان داده اند که شیوع زخم مزمن در جوامع در حال افزایش است. این بیماری همه ساله تعداد زیادی از افراد را مبتلا ساخته و به علت سختی درمان بار اقتصادی و اجتماعی قابل توجهی برای جوامع دارد. روند پیر شدن جمعیت ها و بیماری های مرتبط با سالمندی مانند دیابت، بیماری های شریانی و وریدی و تروماها علت اصلی این افزایش است. نقش ازن در درمان زخم های مزمن از سال ها پیش مطرح شده و مطالعاتی در این زمینه به انجام رسیده است. ازن، فرم 3 اتمی اکسیژن گازی بی رنگ با بویی تند بوده که اولین بار در جنگ جهانی اول برای مقاصد درمانی در پزشکی مورد استفاده قرار گرفت. در آن زمان از این گاز جهت درمان گانگرن گازی در سربازان آلمانی مورد استفاده قرار گرفت. از آن زمان تا کنون روز به روز بر ارزش این ماده برای درمان بیماری ها افزوده می شود. در پزشکی این ماده عمدتا به صورت مخلوط با اکسیژن و با غلظت های پایین مورد استفاده قرار می گیرد. تحقیقات نشان داده اند که این ماده با افزایش اکسیژن ناحیه ای، تحریک تولید فاکتورهای رشد، کنترل فرایندهای التهابی و نیز ایجاد اتساع عروقی در درمان تعدادی از بیماری ها نقش دارد. مکانیسم های دخیل در عملکرد ازن روی بافت های زنده می تواند در تسریع ترمیم زخم های مزمن توسط ازن نقش داشته باشد. با توجه به اینکه زخم های مزمن روند درمانی سخت و طولانی دارند، جست و جو برای یافتن راه های درمانی جدید اهمیت شایانی دارد.