راهبرد «اتحاد پیرامونی» رژیم صهیونیستی و نظریه موازنه تهدید در روابط بین الملل

اعلام تاسیس رژیم صهیونیستی در 14 می 1948، واکنش و مخالفت شدید کشورهای عربی را در پی داشت و اتحاد اعراب و آغاز جنگ های اعراب و اسرائیل امنیت و بقای این رژیم تازه تاسیس را مورد تهدید جدی قرار داد. این وضعیت، سبب شد رژیم صهیونیستی برای خروج از انزوا و مقابله با اعراب، اقدامات و راهبردهای متفاوتی را درپیش بگیرد. شدت یابی بحران بین اعراب و رژیم صهیونیستی بعد از به قدرت رسیدن عبدالناصر، جنگ 1956 سوئز و وحدت سوریه و مصر، امنیت این رژیم را بیش از پیش کاهش داد. دیوید بن گوریون نخست وزیر وقت این رژیم (19631955)، راهبردی تحت عنوان «اتحاد پیرامونی» که بر اتحاد و برقراری روابط با کشورهای مسلمان غیرعرب نظیر: ایران، ترکیه و اتیوپی مبتنی بود را طراحی و در اولویت سیاست خارجی خود قرار داد. این پژوهش در پی بررسی علل و اهداف اتخاذ راهبرد اتحاد پیرامونی براساس تئوری«موازنه تهدید» استفن والت که یکی از نظریه های روابط بین الملل است، می باشد و درصدد پاسخ به این سئوال اصلی است که چرا رژیم صهیونیستی راهبرد اتحاد پیرامونی را به عنوان مبنا و اساس حفظ امنیت و بقای خود برگزیده است؟