بررسی روش فشار متناوب هوایی بر بهبود تعادل و نمره پرسشنامه های نوروپاتی والک و میشیگان در بیماران دیابتی نوع دو

یکی از مشکلات بیماران دیابتی اختلال تعادل است که از مهمترین علل آن، نوروپاتی محیطی و کاهش حساسیت سوماتوسنسوری است. از تئوری های مطرح در نوروپاتی دیابتی، اختلال جریان خون ناشی از آسیب آرتریول های تغذیه کننده اعصاب محیطی است. روش فشار متناوب هوایی (IPC) Intermittent Pneumatic Compression، با توجه به تاثیر بر همودینامیک عروقی و بهبود خون رسانی، در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه قصد دارد تاثیر این روش را بر بهبود علائم نوروپاتی بسنجد. همچنین با توجه به نقش نوروپاتی بر اختلال تعادل، هدف دیگر مطالعه بررسی اثر این روش بر بهبود تعادل دینامیک بیماران دیابتی است.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است. 39 بیمار دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی به دو گروه درمان (20 بیمار) و کنترل (19 بیمار) تقسیم شدند. گروه درمان تحت 10 جلسه مداخله با روش IPC هر جلسه به مدت 45 دقیقه یک روز در میان قرار گرفت. در هر دو گروه در جلسه اول و نهایی، ارزیابی های مربوط به تغییرات شدت نوروپاتی با استفاده از پرسشنامه های والک و میشیگان، ارزیابی حس عمقی با استفاده از دیاپازون و ارزیابی تعادل با استفاده از دستگاه بیودکس انجام گرفت.
شاخص های ثبات قدامی خلفی و کلی بیودکس در سطح 6 در گروه درمان، بهبودی معنی دار داشتند. حس ارتعاش و پرسشنامه های نوروپاتی والک و میشیگان نیز نشان دهنده بهبودی معنی دار بود (05/0 P).
تحقیق حاضر نشان داد روش درمانی IPC تاثیر مثبت بر بهبود شدت نوروپاتی و حس درک ارتعاش و تعادل دینامیک سنجیده شده با بیودکس دارد.