بررسی رابطه «بسط رزق» و «بغی» در قرآن از منظر تفسیر فریقین

در آیه شریفه 27 سوره شوری «و لو بسط الله الرزق لعباده لبغوا فی الارض و لکن ینزل بقدر ما یشاء إنه بعباده خبیر بصیر» بسط رزق موجب طغیان انسان بیان گردیده است. مقاله ی حاضر در تلاش است تا از رهگذر مطالعه تطبیقی میان روش های تفسیری فریقین در تفسیر آیه مذکور، به این پرسش پاسخ دهد که آیا تفاوت در روش های تفسیری فریقین، در تفسیر از آیه تاثیرگذار بوده است و اینکه آیا مفاهیم دیگری می توان از این آیه استنباط نمود. در راستای تبیین مساله، چند تفسیر از فریقین که از نظر روش تفسیری با یکدیگر تفاوت دارند شامل تبیان، نورالثقلین و المیزان از تفاسیر شیعی و جامع البیان، مفاتیح الغیب، روح المعانی در این پژوهش بررسی شده است. نتایجی که از این بررسی تطبیقی به دست می آید این است که مرحوم علامه طباطبائی با عنایت به روش خاصی خود در تفسیر المیزان، نتیجه ای فراتر از دیگر تفاسیر مورد بحث پژوهش داشته که ابعاد بیشتری را از آیه مورد توجه قرار داده است. بدین ترتیب نقاط قوت روش تفسیری مرحوم علامه طباطبائی در تفسیر المیزان نسبت به سایر تفاسیر و برجستگی های آن مشخص می گردد.