تاثیرتمرینات تعادلی با استفاده ازحفظ تعادل شبیه سازی شده عملی دربهبود ثبات وضعیتی بیماران مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک

بیماری پارکینسون جزء اختلالات حرکتی سیستم اعصاب مرکزی می باشد که به دلیل دژنراسیون هسته های قاعده ای مغز ایجاد می شود. عدم تعادل وضعیتی یکی از تظاهرات کلینیکی مهم پارکینسون به شمار می رود. هدف این مطالعه تعیین کارآیی تمرینات تعادلی به روش شبیه سازی شده عملی در کنار دارو درمانی در بهبود ثبات وضعیتی این بیماران می باشد.
در این مطالعه مداخله ای، 30 بیمار با تشخیص پارکینسون ایدیوپاتیک که دچار اختلال تعادل نیز بودند انتخاب شده و جهت تمرینات تعادلی به بخش توانبخشی در یک دوره 7 ماهه ارجاع شدند و تحت 12 جلسه فیزیوتراپی بمدت 4 هفته قرار گرفتند. نوع مطالعه از نوع مداخله ای قبل و بعد بود. ارزیابی بیماران با استفاده از شاخص های زمان پیمایش مسافت 6 متری (Timed up & go)، پرسشنامه عملکردی تعادل (Berg balance scale) و شاخص های ریسک سقوط و ثبات وضعیتی دستگاه بیودکس به عمل آمد و با آزمونهای آماری t-test و ویل کاکسون مورد آنالیز قرار گرفت. این مطالعه با کد N6 201212163217 در سایت IRCT به ثبت رسیده است.
میانگین TUG قبل از انجام تمرینهای تعادلی 12/9±21/8 ثانیه بوده که پس از انجام تمرین ها به 9/2±17/8 ثانیه کاهش یافت (0/001>P). در 29 مورد از بیماران میزان خطر سقوط و بی ثباتی پس از تمرینات کاهش یافت و تنها در یک مورد افزایش نشان داد. میانگین نمره BBS بیماران قبل از مداخله 11/16± 42/6 و پس از آن به 7/06±48/4 به طورمعنی داری افزایش یافت (0/001>P).
انجام تمرینات تعادلی منجر به افزایش سرعت راه رفتن، کاهش خطر سقوط، بهبود ثبات وضعیتی و عملکردهای روزانه بیماران پارکینسونی می گردد. مطالعات تکمیلی جهت مقایسه انواع تمرینات توانبخشی و پیگیری دراز مدت بیماران ضروری به نظر می رسد.