ارتباط خودشیفتگی و ادراک بدنی در مردان بدنساز

بدیهی است که تمامی اعمال بشر از جنبه فیزیولوژیکی و روان شناختی قابل بررسی است و با توجه به نقشی که جنبه های روانی در اعمال و رفتار بشر دارند، اهمیت دادن به مباحث روان شناسی ارزش و اعتبار ویژه ای دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط خودشیفتگی و ادراک بدنی در مردان بدنساز است.
روش شناسی: این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و جامعه آماری، شامل آن دسته از مردان بدنساز شهر تبریز بود که حداقل یک سال مداوم و در هفته حداقل دو روز به صورت منظم در سالن بدنسازی تمرین می کردند. با توجه به ویژگی های تعیین شده برای جامعه آماری، نمونه تحقیق تعداد 161 ورزشکار با میانگین سنی 528/6±96/24 است که به صورت در دسترس و داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. از مقیاس شخصیت خودشیفته (NPI) راسکین و هال (1979) و پرسشنامه آمادگی بدنی ادراک شده (PPFS) آبادی (1998) برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. داده ها با استفاده تحلیل رگرسیون بررسی شد.
نتایج آزمون فرضیه های پژوهش نشان می دهد ترکیب بدنی و شرایط جسمانی در مجموع 22 % از تغییرات خودشیفتگی ناسازگار و 15 % از تغییرات خودشیفتگی سازگار را در مردان بدنساز تبیین می کنند. به علاوه همانگونه که نتایج این پژوهش نشان می دهد، ابعاد هر دو نوع خودشیفتگی با ادراک بدنی رابطه معنی داری دارند.
می توان گفت که ادراک بدنی می تواند از عوامل مهم در بروز خودشیفتگی، که یکی از مهمترین اختلالات شخصیتی محسوب می شود، در جامعه مورد تحقیق باشد.