بررسی ارتباط بار کاری ذهنی با اختلالات اسکلتی عضلانی در بین پرستاران بیمارستان الزهرا با استفاده از شاخص بار کاری NASAو CMDQ

بارکاری ذهنی یک مفهوم کلی در ادبیات ارگونومی و فاکتورهای انسانی و یک ساختار پیچیده و چند بعدی است که بوسیله نیاز های کاری خارجی، محیط، فاکتورهای روانی و سازمانی، توانایی های ذهنی و سازمانی تحت تاثیر قرار می گیرد. هدف از این مطالعه ارزیابی بارکاری ذهنی و تاثیر آن روی ناراحتی های اسکلتی عضلانی در بین پرستاران شاغل در بخش های مختلف بیمارستان می باشد.
این یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود که روی 247 نفر از پرستاران مرکز آموزشی درمانی الزهرا اصفهان که به طور تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند در تابستان 1392 انجام گرفت. جهت جمع آوری داده های بار ذهنی کار مدل NASA-Tlx به کارگرفته شد. همچنین جهت بررسی میزان اختلالات اسکلتی – عضلانی از پرسشنامه ناراحتی های اسکلتی - عضلانی کرنل (CMDQ) استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS20 و به وسیله آزمون همبستگی Pearson، Spearmanو رگرسیون خطی چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد.
ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین میزان ناراحتی های اسکلتی عضلانی پرستاران با ابعاد بار کاری عملکرد و نیاز ذهنی رابطه معنی داری وجود نداشت (P > 0/05) ولی دیگر ابعاد بار کار ی بخصوص میزان نا امیدی با شیوع ناراحتی های اسکلتی- عضلانی در میان پرستاران رابطه مستقیم وجود داشت.(r=0.304 P < 0/05) استرس و فشار روانی یک جزء جدایی ناپذیر در محیط های کاری بیمارستان ها می باشد. به طوری که میزان ناامیدی پرستاران ارتباط مستقیمی با ناراحتی های اسکلتی عضلانی داشت و این در حالی بود که در طی ارزیابی هر یک از ابعاد بارکاری ذهنی میزان ناامیدی کمترین مقدار را به خود اختصاص داده بود که بایستی یکی از اولویت های اصلی مدیران بیمارستانها کاهش استرس در محیط کار پرستاران باشد.