بررسی نسل زدایی فرهنگی در حقوق بین الملل با تاکید بر قضیه فلسطین

موضوع این مقاله تلاش برای پاسخ به این سوال است که آیا استراتژی های نابودی اجتماعی و فرهنگی که فاقد کشتار سیستماتیک یا حداقل حملات فیریکی گسترده هستند، بایستی تحت حقوق بین الملل، نسل زدایی محسوب شوند یا نه؟ با اینکه نسل زدایی فرهنگی در حال حاضر در محدوده کنوانسیون منع و مجازات جنایت نسل زدایی نیست، اما در سراسر این مقاله مشخص شده است که اقدامات فیزیکی و بیولوژیکی تنها راه نابودی یک گروه نیستند. یک گروه ممکن است بدون اینکه اعضای آن کشته شوند محو گردد و این از طریق نابودی زبان و اماکن و اشیای مذهبی، ایجاد محدودیت در عمل به آداب و رسوم، آزار و اذیت روحانیون مذهبی و روشنفکران آن گروه و به طور خلاصه، از طریق ناپدید کردن میراث فرهنگی آنان اتفاق می افتد. نمونه های روشنی از ارتکاب نسل زدایی فرهنگی در سرتاسر تاریخ معاصر، از جمله توسط دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین، وجود دارد و نادیده گرفتن آن ها در واقع انکار حمایت از حقوق بشر بنیادین نسبت به کسانی است که به آن حمایت نیاز دارند.