نقش سبک های دلبستگی در پیش بینی اختلال سلوک دانش آموزان

پژوهش های متعددی، رابطه بین سبک های دلبستگی و اختلال های روانی در دوران کودکی، نوجوانی و بزرگسالی را بررسی کرده اند. به طور کلی نتایج این پژوهش ها نشان دهنده اهمیت انکارناپذیر دلبستگی به عنوان عامل اساسی در اختلال های رفتاری کودکان و نوجوانان است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی و اختلال سلوک بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تمامی دانش آموزان سنین 11-9 شهر بندرعباس درسال تحصیلی 92-1391بودند که تعداد 365 نفر از طریق نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه علائم مرضی کودکان (1984) و پرسش نامه سبک های دلبستگی (2005) استفاده شد. بین اختلال سلوک با سبک های دلبستگی ناایمن دوسوگرا و آشفته رابطه مثبت معنادار وجود دارد، در حالی که بین اختلال سلوک و سبک های دلبستگی ایمن و اجتنابی رابطه معناداری مشاهده نشد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیرهای سبک های دلبستگی ایمن و اجتنابی قادرند 13 درصد از واریانس اختلال سلوک دانش آموزان را تبیین کنند. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که سبک های دلبستگی به طور معناداری با اختلال سلوک رابطه داشته و می توانند تا حدی آن را پیش بینی کنند.