اثر تجویز دوزهای مختلف هورمون های PMSG و hCG بر میزان لقاح و باروری موش های صحرایی نژاد ویستار

معمولا از گنادوتروپین ها برای تحریک تخمک گذاری و افزایش تعداد تخمک در انسان و حیوانات استفاده می شود. هدف این مطالعه تعیین اثرات تجویز دوزهای گوناگون PMSG وhCG بر روی رفتارهای جفت گیری و به دنبال آن ارزیابی میزان زایمان موفق و تعداد نوزادان در موش های صحرایی بالغ نژاد ویستار می باشد. 60 سر موش ماده در پنج گروه 12تایی شامل کنترل، تیمار 2، تیمار 3، تیمار 4 و تیمار 5 به صورت تصادفی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ گونه دارویی دریافت نکرد. گروه های تیمار 2، 3، 4 و 5 مقدار 75، 100، 150و 300 واحد بین المللی بر کیلوگرم PMSG و 48 تا 50 ساعت بعد، میزان 75، 100، 150 و 300 واحد بین المللی hCG به ترتیب به صورت داخل صفاقی دریافت کرد. با گرفتن اسمیر از واژن و مشاهده اسپرم درصبح روز بعد از جفت گیری، روز اول حاملگی در نظر گرفته شد. در روزهای 21 تا 23 موارد زایمان و تعداد نوزادان ثبت شد.: نتایج حاصل از پژوهش حاضر بیان گر آن است که با افزایش دوز گنادوتروپین ها درصد جفت گیری افزایش یافته اما در مقابل میزان و درصد زایمان را کاهش می دهد. در بین 5گروه اختلاف معنی داری در میزان جفت گیری وجود داشته ولی از نظر میزان زایمان و تعداد نوزاد اختلاف معنی دار نیست(p≤0.05). با توجه به نتایج این مطالعه نشان می دهد که استفاده از دوز های بالاتر از150 PMSG و hCG می تواند اثرات نامطلوبی در وضعیت تولیدمثلی موش نژاد ویستار گذارد.