تاثیر نگرش قدسی به سیاست بر روابط خارجی در اندیشه اندیشمندان ایرانی

نگرش قدسی به سیاست در اغلب برهه های تاریخ اندیشه سیاسی ایران رایج بوده است. این نگرش مشخصه هایی دارد: خداباوری، اعتقاد به هماهنگی میان نظم سیاسی و نظم کی هانی، رابطه دین و سیاست و اعتقاد به فره ایزدی یا برخورداری از رهبری برگزیده. نگرش قدسی اندیشمندان به سیاست بر نگاه آنان در حوزه روابط خارجی تاثیرگذار است. در این مقاله، سعی می شود به این پرسش پاسخ داده شود که نگرش قدسی به سیاست چه ویژگی هایی داشته و چه تاثیری بر نگاه ایرانیان به حوزه روابط خارجی گذاشته است. منظور از ایرانیان در این نوشتار، اندیشمندان ایرانی اسلامی است. برای رسیدن به پاسخی درخور، اندیشه سه تن از اندیشمندان برجسته دوره اسلامی، یعنی فردوسی و خواجه نظام الملک و خواجه نصیرالدین طوسی بررسی می شود. دلیل انتخاب این سه اندیشمند، تاثیرگذاری عمیق آن ها بر اندیشه سیاسی ایرانی اسلامی است. شاهنامه فردوسی، سیاست نامه خواجه نظام الملک و اخلاق ناصری خواجه نصیرالدین جامعه نمونه این پژوهش را شکل می دهند. این آثار به روش تحلیل محتوای کیفی مطالعه شد و شاخص های تعریف شده برای قدسی انگاری سیاست، در آن ها بررسی گردید. فرضیه مقاله آن است که نگاه قدسی به سیاست باعث شکل گیری آموزه ثنویت (پیکار دائمی خیر و شر)، در روابط خارجی، در اندیشه اندیشمندان ایرانی شده است.