چندلایگی معنا در تکامل تاریخی سبک باروک با نگاهی به پرسوناژ «پری» در غزلیات مولوی

«باروک» یکی از ژانرهای مهم ادبی در قرن هفدهم میلادی است که بر چندین محور و موضوع و سبک گوناگون اطلاق می شود؛ عناصر دراماتیک در سبک باروک، نویسندگان را بر آن می دارند که نگاه و کارکرد ویژه ای را در قبال رویکرد هنری خویش برگزینند و آن، تاکید و توجه بیش تر بر کشاکش انسان برای یافتن معنای عمیق تر در هستی و وجود است. قواعد اصلی «باروک» از یکسو آمیخته با رازآلودگی و ابهام های گوناگون، و از سوی دیگر با نمادپردازی های متکثر و چندبعدی، نقش مهمی در تحولات اشعار متافیزیکی در عصر خود برجای گذاشت و حتی در نوعی تکامل محتوایی تاریخی، مسیر را برای تحولات سایر مکاتب ادبی و فلسفی هموار کرد. مقاله حاضر با درک این اهمیت، کوششی است برای بررسی خاستگاه های ادبی و فلسفی سبک باروک و می کوشد مولفه های اصلی این سبک را بر «شخصیت پری» در غزلیات مولانا انطباق دهد و از منظر تطبیقی، این موضوع را بررسی کند. نگارندگان در این مقاله با احصای مستندات گوناگون شخصیت پری در غزلیات مولانا، وجه تشابه شش مورد از مهم ترین مفاهیم سبک باروک (یعنی: «بی ثباتی و ناپایداری جهان»، «ابهام و رمزآلودگی»، «عدم تقلید از گذشتگان»، «درهم تنیدگی مرزهای واقعیت و توهم»، «عدم پذیرش قطعی و مسلم چیزها» و «تناسخ و جسمیت بخشیدن به همه اشیاء، حتی مرگ و روح») را با شخصیت «پری» مورد بررسی قرار داده اند.