بررسی رابطه ی زیست پذیری سکونتگاه های روستایی بر تاب آوری روستاییان در برابر مخاطرات طبیعی نواحی روستایی دهستان مراوه تپه و پالیزان

مخاطرات و پیامدهای آن سبب بروز آسیب های زیست محیطی، ایجاد هزینه های کلان در بعد فردی تا فراملی، ناآرامی های اجتماعی و شکست ساختارهای کالبدی سکونتگاه ها می شوند. می توان این تاثیرات را در مجموع ناپایداری ابعاد مختلف زیست پذیری یک سکونتگاه روستایی عنوان کرد که در میزان و نحوه ی تحمل پذیری و برگشت به شرایط اولیه ی اجتماعات انسانی اثر خواهد داشت. به همین علت امروزه تاب آوری، به منزله ی یکی از سنجه های موثر در فرایند مدیریت مخاطرات، رویکردی اجتماع محور برای ارتقای آمادگی اجتماعات روستایی در برابر ناپایداری های ناشی از مخاطرات، با هدف زیست پذیرتر کردن سکونتگاه های روستایی است. در این مطالعه سعی شده است تا با سنجش سطح زیست پذیری سکونتگاه های روستایی رابطه ی آن با تاب آوری روستاییان مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین بعد از مطالعه ی مبانی نظری و استخراج شاخص های مربوط به تاب آوری و زیست پذیری سکونتگاه های روستایی سعی شد تا از طریق تدوین پرسشنامه و تکمیل آن در روستاهای تحت تاثیر خطر سیل در رودخانه ی اترک، ارتباط این دو عامل با یکدیگر از طریق همبستگی و مدل تصمیم گیری چندشاخصه ی پرومتی مورد بررسی قرار گیرد. نتایج بررسی ها بیانگر این است که، به لحاظ زیست پذیری، روستاهای قازان قیه، فرق سرپایین و قره گل غربی به ترتیب با امتیاز نهایی فی (φ) 1، 92/0 و 84/0 نسبت به سایر روستاهای مورد مطالعه دارای بالاترین امتیاز هستند. همچنین نتایج نشان داد که به لحاظ تاب آوری نیز بالاترین رتبه متعلق به روستای قازان قیه با امتیاز 1 است. مقایسه ی امتیازهای سطح زیست پذیری با تاب آوری نیز نشان داد که با افزایش زیست پذیر بودن سکونتگاه های روستایی میزان تاب آوری اجتماعات نیز ارتقا می یابد.