تغییرات طول محوری بعد از ترابکولکتومی در اندازه گیری با دو روش بیومتری تماسی و غیر تماسی

مقایسه تغییرات طول محوری چشم در اندازه گیری به دو روش تماسی و غیر تماسی بعد از ترابکولکتومی با میتومایسین C.
روش پژوهش: سی و چهار چشم از 31 بیمار مبتلا به گلوکوم که کاندید جراحی ترابکولکتومی اولیه بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. طول محوری با استفاده از دستگاه های بیومتری A اسکن اولتراسوند به روش تماسی (UD-6000 Ultrasonic A/B scanner biometer، TOMEY) و بیومتری اپتیکال غیر تماسی (LenStar LS 900،Haag Stereit)، یک روز قبل و سه و شش ماه پس از جراحی اندازه گیری شد. در نهایت مقادیر مربوط به سه و شش ماه پس از ترابکولکتومی با مقادیر قبل از عمل مورد مقایسه قرار گرفت.
پس از ترابکولکتومی با میتومایسین C، طول محوری در اندازه گیری با هر دو روش A اسکن و LenStar به ترتیب 0.16±0.21 و 0.13±0.14 میلی متر در سه ماه و 0.15±0.19 و 0.15±0.14 میلی متر در شش ماه پس از عمل کاهش یافت (در همه موارد P<0.001). در هر دو پی گیری سه و شش ماه بعد از عمل، میانگین کاهش طول محوری در اندازه گیری با LenStar به طور معنی داری از A اسکن کم تر بود 0.07±0.07 میلی متر (0.011=P) در سه ماه، 0.09±0.04 میلی متر (0.02=P) در شش ماه].
استفاده از روش بیومتری غیرتماسی با حذف کاهش کاذب طول محوری ناشی از اثر پروب بیومتری تماسی روی چشم های نرم شده بعد از ترابکولکتومی باعث می شود اندازه گیری طول محوری جهت محاسبه قدرت لنز داخل چشمی بعد از ترابکولکتومی با دقت بیش تری انجام شود.