بنیان های فلسفی «هانری لوفور»

حدود دو دهه است که اندیشه های هانری لوفور دانش علوم جغرافیایی و اجتماعی، به ویژه مطالعات شهری، معماری و شهرسازی را دست خوش تغییر کرده است. در این میان اما سهم او در آکادمی های ایران، اگر نگوییم هیچ، دست کم بسیار ناچیز بوده است. مقاله ی حاضر می کوشد قدمی هرچند کوچک در پر کردن این خلاء بردارد. در این میان به باور راقم، بدون فهم بنیان های فلسفی اندیشه ی لوفور، درک تئوری های شهری او با مشکل مواجه خواهد شد. لذا این مقاله می کوشد تا با تشریح و بسط پایه های فلسفی لوفور، بنیانی برای درک آرای بعدی او خاصه در انقلاب شهری، تولید فضا و نوشته هایی در باب شهرها مهیا کند. نوشته ی حاضر کار خود را با طرحی پیرامون منطق دیالکتیک در اندیشه ی لوفور آغاز می کند. به دنبال این هدف نسبت لوفور با دیالکتیک «هگل» و «مارکس» روشن می شود. همچنین چگونگی ادغام آرای ضد دیالکتیکی «نیچه» در دیدگاه لوفور مورد توجه قرار می گیرد. سپس به تاثیر رویکرد دیالکتیکی در فهم شهر و مطالعات شهری می پردازیم. این نوشته بحث خود را با چگونگی استفاده ی لوفور از منطق دیالکتیک بسان ابزاری روش شناختی در پژوهش در باب جامعه شناسی روستایی به اتمام می رساند.