اثر توامان وین بلاستین و سترورلیکس بر اسپرماتوژنز و میزان آپوپتوز در بیضه موش سوری

امروزه بسیاری از زوج های جوان با مشکل ناباروری مواجه هستند که یکی از دلایل شناخته شده آن شیمی درمانی در مردان مبتلا به سرطان است که باعث اختلالاتی درروند اسپرماتوژنز می شود. از آنجا که سلول های در حال تقسیم مثل سلول های اسپرماتوژنیک بیشتر تحت تاثیر داروهای ضدسرطان قرار می گیرند، هدف از این مطالعه بررسی اثر ممانعتی آنتاگونیست های GnRHبر نقص ایجاد شده بوسیله داروهای شیمیایی ضدسرطان است. در این مطالعه که بر روی 30 موش ماده بالغ 6 تا 8 هفته ای انجام شد، موش ها به سه گروه کنترل، گروه آزمایشی 1 و گروه آزمایشی 2 تقسیم شدند. در گروه آزمایشی 1، وین بلاستین (داروی شیمی درمانی) روزانه با دوز 25/0 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 5 روز به صورت داخل صفاقی تزریق شد. در گروه آزمایشی 2، دوز مساوی از سترورلیکس به عنوان آنتاگونیست GnRH، سه بار در هفته و یک هفته قبل از تیمار با وین بلاستین تزریق شد و به مدت سه هفته تزریق آن ادامه داشت. موش ها در همه گروه ها سه هفته پس از آخرین تزریق سترورلیکس کشته شدند. نمونه های بافت بیضه برای مطالعه با میکروسکوپ نوری تهیه شدند. مطالعات میکروسکوپی نشان داد که در گروه کنترل میانگین تعداد سلول های سرتولی و اسپرماتوگونی به ترتیب، 87/0 ± 2/8 و 9/4±56 بودند. در گروه آزمایشی 1 میانگین تعداد این سلول های 43/2±6/18 و 46/2±8/39 بودند. در گروه آزمایشی 2 نیز میانگین تعداد این سلول ها به ترتیب، 87/0±2/9 و 32/3 ±8/54 بود. داده ها نشان داد که تفاوت بین کنترل و گروه آزمایشی 1 معنی دار بود اما تفاوتی بین کنترل و گروه آزمایشی 2 وجود نداشت. شاخص اسپرماتوژنز (SI)و قطر اپیتلیوم زاینده در گروه کنترل به ترتیب، 2/0 ±7/0 و 42/9 ±8/168 بودند. در گروه آزمایشی 1، 1/0±17/0 و 45/9±8/117 و در گروه آزمایشی 2، 16/0±62/0 و 14/8±2/161 بودند. داده ها نشان داد که تفاوت بین کنترل و گروه آزمایشی 1 معنی دار بود اما تفاوتی بین کنترل و گروه آزمایشی 2 وجود نداشت. نتایج نشان داد که تجویز آنتاگونیست GnRHقبل از شیمی درمانی می تواند از عوارض جانبی داروهای شیمیایی ضدسرطانی جلوگیری کند.