بهبود کیفیت پساب فاضلاب شهری با استفاده از بتن متخلخل برای آبیاری

با توجه به افزایش جمعیت، مشکلات کمبود آب و لزوم مصرف آب بیشتر، استفاده از آب های نامتعارف و پساب تصفیه خانه های فاضلاب در چند سال اخیر مورد توجه قرار گرفته است. در شرایطی که بار آلودگی زیاد نباشد، استفاده از راکتورهای بیوفیلمی معمول می باشد. در همین راستا، استفاده از بتن متخلخل به عنوان بستر رشد و تکثیر بیوفیلم، در کاهش بار آلودگی پساب بررسی گردید. بدین منظور یک طرح اختلاط پایه با توجه به آیین نامه ACI211.3R انتخاب گردید و با نظر به افزایش سطح ویژه بتن برای رشد بیوفیلم، در سه مرحله و در هر مرحله 10 درصد وزن درشت دانه، ریزدانه به طرح اختلاط پایه افزوده شد. طرح آزمایش مورد استفاده بلوک کامل تصادفی می باشد. برای انجام آزمایش، در نزدیکی تصفیه خانه فاضلاب دانشگاه صنعتی اصفهان کانالی با طول 9 متر و به عرض 30 سانتی متر و ارتفاع 20 سانتی متر ساخته شد. سپس بلوک های بتنی ساخته شده در کانال مذکور قرار گرفتند و عملیات فرآوری بیوفیلم برروی خلل و فرج مکعب های بتنی انجام پذیرفت. آزمایش های کیفی اکسیژن مورد نیاز بیوشیمیایی (BOD)، اکسیژن مورد نیاز شیمیایی (COD)، کل مواد جامد معلق (TSS) و تعداد کل کلیفرم ها برروی نمونه های پساب ورودی و خروجی به عمل آمد و درصد حذف هر یک از پارامترها محاسبه شد. نتایج نشان می دهد با افزوده شدن ریزدانه درصدهای حذف این پارامترها افزایش می یابد. به طور میانگین درصدهای حذف BOD، COD، TSS و تعداد کل کلیفرم ها برای طرح اختلاط اول (1400 کیلوگرم در متر مکعب سنگ درشت دانه و بدون ریزدانه) به ترتیب 25، 33، 45 و37 درصد می باشد که این اعداد با همین ترتیب برای طرح اختلاط چهارم (1400 کیلوگرم در متر مکعب سنگ درشت دانه و 420 کیلوگرم در متر مکعب ماسه ریزدانه) به 36، 40، 57 و 81 می رسد. در نهایت می توان گفت بتن متخلخل می تواند به عنوان بستر بیوفیلم مورد استفاده قرار گیرد. بر اساس نتایج، طرح اختلاط سوم (1400 کیلوگرم در متر مکعب سنگ درشت دانه و 280 کیلوگرم در متر مکعب ماسه ریزدانه) بهترین طرح اختلاط ارزیابی می گردد.