بررسی تاثیر تمرینات مداخله ای لیگامان صلیبی قدامی بر بهبود نقص های عصبی عضلانی و کاهش آسیب

شایع ترین آسیب لیگامانی زانو، پارگی لیگامان صلیبی قدامی می باشد که علاوه بر هزینه درمانی زیاد موجب از دست دادن مشارکت ورزشی، ایجاد آسیب های ثانویه و نیز مشکلات روحی و روانی در ورزشکارن می شود. بر همین اساس پیشگیری از این آسیب در اولویت کاری اغلب محققان قرار گرفته و هدف از این تحقیق نیز بررسی تاثیر تمرینات مداخله ای لیگامان صلیبی قدامی بر بهبود نقص های عصبی عضلانی و کاهش آسیب می باشد.
جستجوی مقالات مرتبط در سایت های تخصصی «PubMed» Medline«» و «Science Direct» با محدوده پوشش مقالات در زمینه های مداخله های تمرین «،» نقص های عصبی عضلانی «و» آسیب ACL «در دو دهه اخیر (1996 تا 2013) بود.
ارائه برخی از برنامه های مداخله تمرینی SPortsmetrics، PEP)، KIPP، FIFA+11) موجب کاهش معنی دار میزان آسیب ACL در هر دو گروه زنان و مردان ورزشکار به ویژه در گروه سنی زیر 18 سال می گردد.
در مورد نیروی فرود نتایج متناقض بود، اما اکثر مطالعات کاهش اندازه حرکت ران و زانو را گزارش کرده اند. افزایش زاویه خم شدن زانو و ران در اکثر مطالعات گزارش شد که میزان تغییرات و زمان وقوع بهبودی در طی فعالیت ها متفاوت بود. بیشتر مطالعات بهبود کلی راستای اندام تحتانی در صفحه کرونال و در طی فعالیت فرود پرش را گزارش کردند. بهبود قدرت عضلانی اندام تحتانی پس از یک دوره تمرینی برای عضلات همسترینگ، چهار سر و نسبت همسترینگ به چهار سر و نیز شروع زودتر فعالیت همسترینگ و کاهش فعالیت چهارسر گزارش شد.
انتخاب مناسب تمرینات مداخله ای ACL بر اساس سن، رشته ورزشی و ویژگی های فردی با بهبود شاخص های عصبی عضلانی (اصلاح الکوی فعالیت عضلانی همسترینگ و چهارسر) و بهبود بیومکانیک حرکت (فرود نرم تر با افزایش خم شدن زانو و ران و کاهش ولگوس زانو) در اصلاح الگوی فرود و نهایتا کاهش میزان آسیب ACL موثر می باشند.