اثر استرس بر علایم قطع مرفین در موش های صحرایی

مواجهه با محرک های استرس آور موجب ایجاد گستره متنوعی از پاسخ های سازگارانه و تغییراتی در اثرات دارویی اوپیوییدها می شود. مسیرهای عصبی مشترکی توسط مرفین و استرس فعال می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر استرس بی حرکتی مزمن و استرس حاد غرقه سازی در آب بر شدت نشانگان ترک مرفین به دنبال تزریق نالوکسان در موش های وابسته به مرفین انجام شد.
در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به چهار گروه هشت تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل بدون استرس مزمن بی حرکتی وابسته به مرفین (گروه اول، کنترل)، وابسته به مرفین با استرس مزمن بی حرکتی روزانه (گروه دوم)، وابسته به مرفین با استرس حاد غرقه سازی در آب (گروه سوم) و وابسته به مرفین با استرس مزمن بی حرکتی روزانه به همراه استرس حاد غرقه سازی در آب (گروه چهارم) بودند. حیوانات در یک دوره 10 روزه (دو بار در روز به فاصله 12 ساعت به میزان 10 mg/kg) همزمان با یا بدون استرس بی حرکتی روزانه (یک ساعت در روز) وابسته به مرفین شدند. نشانه های قطع مرفین در روز 11 دو ساعت بعد از آخرین تزریق مرفین به دنبال تزریق داخل صفاقی نالوکسان (2 mg/kg) مورد ارزیابی قرار گرفت. استرس غرقه سازی در آب در گروه های سوم و چهارم قبل از تزریق نالوکسان انجام شد.
نشانه های کلی قطع مرفین در گروه استرس بی حرکتی مزمن و گروه استرس بی حرکتی مزمن + استرس حاد غرقه سازی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری پایین تر بود (P<0.05). نشانه های درجه بندی شده شامل تعداد انقباضات شکمی و پرش در گروه های استرس بی حرکتی مزمن و استرس بی حرکتی مزمن + استرس حاد غرقه سازی در آب در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت (P<0.05). نشانه های چک شده شامل لیسیدن آلت تناسلی به میزان 25 درصد در گروه استرس بی حرکتی در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت (P<0.05).
استرس بی حرکتی مزمن با یا بدون استرس حاد غرقه سازی در آب شدت نشانه های وابستگی در مرفین را کاهش می دهد. بنابراین استرس بی حرکتی می تواند به عنوان یک روش در بهبود برخی نشانه های رفتاری به دنبال قطع مرفین به کار گرفته شود.