اثربخشی روش های مواجهه سازی واقعی و تجسمی در اختلال وسواس فکری جبری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی میزان اثربخشی روش مواجهه سازی واقعی و مواجهه سازی تجسمی در بیماران وسواسی اجباری است.
پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی است که در این مطالعه، 45 نفر از بیماران وسواسی جبری (مراجعه کننده به کلینیک تخصصی روان پزشکی و روانشناسی بیمارستان فاطمی اردبیل) به صورت در دسترس انتخاب و به تصادف در سه گروه مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت واقعی (15 نفر)، مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت تجسمی (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جای داده شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه وسواسی جبری مادزلی و مصاحبه ساختاریافته منطبق بر متن بازنگری شده ویراست چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-IV) استفاده شد. نمره های به دست آمده از ارزیابی ها در دو مرحله (پیش آزمون و پس آزمون) به کمک آزمون های آماری تحلیل واریانس یک طرفه (مانا) و آزمون تعقیبی شاه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که در کاهش علائم بیماران وسواسی اجباری، هر دو روش مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت واقعی و مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت تجسمی تفاوت معنی داری با گروه کنترل دارند؛ اما مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت واقعی در کاهش علائم وسواس فکری جبری موثرتر از روش مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت تجسمی است.
براساس نتایج این پژوهش می توان گفت که در کاهش علائم وسواسی، مواجهه سازی و جلوگیری از پاسخ به صورت واقعی موثرتر از روش مواجهه سازی به صورت تجسمی است. این نتیجه می تواند در اثر فراخوانی اضطراب بیشتر در مواجهه با محرک های واقعی باشد که بازداری از پاسخ و تجربه اضطراب بیشتر در برابر آن سبب می شود تا اثرات درمانی این روش بر روش مواجهه سازی تجسمی غلبه کند.