بررسی خشونت کلامی در محل کار علیه پرسنل فوریت های پزشکی در سال 1392

یکی از نامنی های شغلی موجود خشونت کلامی محل کار می باشد که در بین پرسنل درمانی و بخصوص پرسنل فوریت های پزشکی شیوع بیشتری دارد. این پژوهش با هدف بررسی خشونت کلامی محل کار علیه پرسنل فوریت های پزشکی شمال استان خوزستان صورت پذیرفت.
مواد و این پژوهش به صورت مقطعی-توصیفی و به روش سرشماری بر روی تعداد144 پرسنل فوریت پزشکی شمال استان خوزستان که رضایت خود را مبنی بر شرکت در مطالعه اعلام داشتتند در سال 1392 انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود که شامل چهار قسمت (مشخصات دموگرافیک، تجربه خشونت روانی و خشونت نژادی و واکنش به خشونت و علل آن) می شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 11 و با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی تحلیل شدند.
میانگین سن 4.16±32.9 و سابقه کاری پرسنل در بخش فوریت های پزشکی2.25±5.9 بود. در 12 ماه گذشته 66.7 درصد پرسنل حداقل یکی از خشونت های کلامی را تجربه کرده بودند و به تفکیک 65.3 درصد خشونت روانی و 20.1 درصد نیز خشونت فرهنگی یا نژادی را تجربه کرده بودند. بین خشونت اعمال شده با جنسیت مذکر بیماران رابطه معنادار وجود داشت(p=0.002). شایعترین علت خشونت از نظر پرسنل کمبود آگاهی مردم نسبت به وظایف فوریت های پزشکی بود. همچنین شایعترین واکنش در مقابل خشونت، دعوت کردن مهاجم به آرامش بود.
می توان وجود دوره های آموزشی با هدف افزایش آگاهی برای مردم و چگونگی برخورد با خشونت و جلوگیری از وقوع آن، برای پرسنل فوریت پزشکی پیشنهاد کرد.