یافته های بالینی و پاتولوژیک و عوامل پیش بینی کننده و نتایج پیگیری طولانی مدت بیماران دچار سرطان های دیفرانسیه تیروئید

بعنوان شایع ترین بدخیمی دستگاه درون ریز، بروز سرطان های تیروئید در سرتاسر دنیا افزایش یافته است. بنظر می رسد مشخصات ذاتی بیماران، توزیع زیرگونه های هیستوپاتولوژیک سرطان تیروئید، عوامل مرتبط با پیش آگهی و سرانجام بیماران ممکن است در مطالعات گوناگون متفاوت باشد. در این مطالعه تظاهرات بالینی، یافته های هیستوپاتولوژیک/آزمایشگاهی و سرانجام طولانی مدت بیماران دچار سرطان تیروئید مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه گذشته نگر، پرونده 450 بیمار با تشخیص سرطان تیروئید در کلینیک غدد شهرستان تبریز از سال 1372 تا 1393 بررسی شد و مشخصات بیماران، یافته های بالینی/هیستوپاتولوژیک، اقدامات درمانی و سرانجام طولانی مدت ثبت گردید.
در بین بیماران 4/ 80% مونث بوده و میانگین سنی در زمان تشخیص 72/ 11±15/ 37 سال (دامنه: 74-11) بود. ندول منفرد تیروئید شایع ترین تظاهر اولیه بود (5 /77%) و پس از آن به ترتیب، ندول های متعدد تیروئید (9/ 20%)، لنفادنوپاتی گردنی (3/ 9%) و خشونت صدا (3/0%) قرار داشتند. بیوپسی سوزن ظریف در 8/ 79% بیماران بعمل آمده بود که نتایج آن بدین قرار گزارش شده بود: کارسینوم پاپیلاری (5/ 56%)، ندول خوش خیم (3/ 15%)، کارسینوم فولیکولار (12%)، مشکوک (7/ 9%)، کارسینوم مدولاری (2/2%)، کارسینوم هرتل سل (2/2%)، غیرتشخیصی (7 /1%)، و کارسینوم آناپلاستیک (3/ 0%). تشخیص قطعی شامل کارسینوم پاپیلاری (92%)، کارسینوم مدولاری (8/ 3%)، کارسینوم هرتل سل (2%)، کارسینوم فولیکولار (2%)، و کارسینوم آناپلاستیک (2 /0%) بودند. پیگیری پس از عمل در 9/ 90% با متوسط زمانی 40/ 7 سال مقدور بود. بهبود در 4/ 91%، متاستاز موضعی در 9/ 5%، متاستاز همزمان موضعی و دوردست در 2%، و متاستاز دوردست صرف در 7/ 0% وجود داشت.
اغلب جنبه های سرطان های تیروئید در مطالعه فعلی همراستا با گزارشات قبلی می باشند. میزان عالی بقای پس از جراحی یافته ای قابل توجه بود.