اثرات ترمیمی سلول های بنیادی مزانشیمی پیش شرطی شده با پراکسید هیدروژن در موش های مدل نارسایی حاد کبدی

سلول های بنیادی مزانشیمی، جهت سلول درمانی مورد توجه قرار گرفته اند، ولی بقای پایین آن ها کاربردشان را محدود کرده است. در این مطالعه، سلول های بنیادی مزانشیمی با دوز غیر کشنده پراکسید هیدروژن(H2O2) پیش شرطی شدند و اثرات درمانی پیش شرطی کردن در موش های مدل آسیب حاد کبدی مورد بررسی قرار گرفت.
در یک مطالعه تجربی، سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان پاساژ چهارم با غلظت های مختلف H2O2 به مدت 24 ساعت مواجه شده، با دوز کشنده 500 میکرومولار H2O2 تیمار شده، سپس بقای آن ها با روش water soluble tetrazolium-1 ارزیابی شد. مدل آسیب حاد کبدی با استفاده از تتراکلرید کربن در موش (7 گروه 6 تایی) ایجاد شد. گروه های مختلف سلولی به موش ها(4 گروه 10 تایی) تزریق شده و قدرت ترمیمی سلول ها با آزمایش های بیوشیمیایی و بافت شناسی مورد مطالعه قرار گرفت.
بقای سلول های پیش شرطی شده با 25 میکرومولار H2O2 به مدت 24 ساعت 90% ولی بقای گروه کنترل 15% بود. سه روز پس از سلول درمانی، میزان آنزیم های کبدی مانند آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) در موش های آسیب حاد کبدی دریافت کننده سلول های پیش شرطی شده با موش های نرمال دریافت کننده سلول نرمال، اختلاف معنادار نداشته و نزدیک به سطح طبیعی این آنزیم بود(IU/L 38 ± 154 و IU/L 31 ± 122 value >). نتایج بافت شناسی در موش های تحت درمان با مزانشیم پیش شرطی شده، سطوح درمانی بالاتری نسبت به سایر گروه ها نشان داد.
پیش شرطی کردن سلول های بنیادی مزانشیمی با استرس اکسیداتیو، کارآیی آن ها را در سلول درمانی آسیب حاد کبدی بهبود می بخشد.