افتراقی شدن سیاست کیفری در پرتو پارادایم اثباتی و چالش های پیش روی آن در برخورد با رویکردهای نوین

اثبات گرایی، رویکردی تجربه گرایانه برای فهم پدیده ها و روابط انسانی است که نخستین بار آگوست کنت، اندیشمند شهیر فرانسوی، آن را مطرح کرد. علوم انسانی و اجتماعی تا مدت ها تحت سیطره تفکر اثباتی قرار داشت؛ از جمله در حقوق کیفری نیز اندیشمندان بنام ایتالیایی درصدد تحلیل مسئله جرم با رویکردی اثبات گرایانه بودند. اگرچه برخی دیدگاه های ایشان همچون نظریه بزهکار مادرزاد، مورد اعتنای اندیشمندان کیفری واقع نشد، اما تا مدت ها تحت تاثیر ایشان چنین انگاشته می شد که تنها تجربه ملاک علمی بودن و زیربنای حقوق کیفری می باشد. قضاوت های ارزشی و احکام هنجاری از نگاه ایشان قابلیت اتصاف به وصف علمی بودن ندارد. رویکرد اثبات گرایی، تفکر انتزاعی ناشی از اصول گرایی کیفری کلاسیک را که تا قبل از آن رویکرد غالب سیاست کیفری بود، به سمت عینیت گرایی در علت شناسی جرائم، بر مبنای جدایی عین و ذهن متحول نمود. اما خود نیز در ادامه، چه به لحاظ روش شناختی و چه به لحاظ کارایی، با نارسایی هایی روبه رو گردید. تا آنجا که باعث شد برخی از بازگشت به رویکرد سزادهی اصول گرایان کلاسیک سخن بگویند.