تاثیر 10 هفته تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن بر تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به مالتیپل-اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 10 هفته تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن بر تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی آن ها بود.
با توجه به معیارهای ورودی و خروجی تحقیق، 48 نفر بیمار زن مبتلا به ام اس با میانگین سنی 96/4 ±50/32 سال، قد 041/6± 98/160 سانتی متر و توده بدنی 26/13± 23/68 کیلوگرم و دارای تیپ بدنی اندومورف و مزومورف، به صورت تصادفی انتخاب شدند، سپس هر دو گروه به طور تصادفی به دو زیرگروه کنترل و تجربی تقسیم شدند (کنترل مزومورف=12 نفر، تجربی مزومورف=12 نفر، کنترل اندومورف=12 نفر و تجربی اندومورف=12 نفر). برای برآورد تعادل آزمودنی ها از آزمون های دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی به مدت 10 هفته تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل نتایج از روش های یومن ویتنی و ویلکاکسون در سطح معنی داری 05/0P≤ استفاده شد.
تفاوت معنی داری در شاخص کلی تعادل (ایستا و پویا) در هر دو گروه تجربی مشاهده شد. تفاوت معنی داری در شاخص تعادل ایستا و پویا در جهت های قدامی-خلفی و داخلی-خارجی در گروه اندومورف مشاهده شد اما در شاخص تعادل پویا در گروه مزومورف تفاوت در جهت های مذکور، معنی دار نبود. بهبودی تعادل در گروه تجربی اندومورف نسبت به مزومورف بیشتر حاصل شده است گرچه تفاوت بین گروه ها معنی دار نبود.
با توجه به نتایج تحقیق حاضر، تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن به عنوان یک روش مداخله تاثیرگذار برای بهبود تعادل پویای بیماران اندومورف و تعادل ایستای بیماران اندومورف و مزومورف مبتلا به ام اس پیشنهاد می شود.