تاثیر اندازه ذرات سیلاژ جو و سطح کنسانتره بر مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های شکمبه ای در گوسفند نر کرمانی

به منظور بررسی تاثیر دو سطح اندازه ذرات سیلاژ جو و دو سطح کنسانتره بر مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های شکمبه ای از چهار راس بره نر نژاد کرمانی چهارده ماهه با میانگین وزنی 2±35 کیلوگرم به صورت طرح چرخشی در قالب طرح فاکتوریل 2×2 با چهار دوره 21 روزه استفاده شد. برای تهیه سیلاژ، 1200 کیلوگرم علوفه جو، به مدت 45 روز در کیسه های نایلونی سیلو شد. جیره های آزمایشی به ترتیب شامل جیره حاوی 40 درصد سیلاژ جو درشت و 60 درصد کنسانتره، 60 درصد سیلاژ جو درشت و 40 درصد کنسانتره، 40 درصد سیلاژ جو ریز و 60 درصد کنسانتره، 60 درصد سیلاژ جو ریز و 40 درصد کنسانتره بودند. میانگین هندسی ذرات سیلاژ جو درشت و ریز، به ترتیب 95/ 13 و 83/ 10 میلی متر بوده و pH سیلاژ ریز کم تر بود (03/ 0=P). نتایج حاکی از این بود که بیش ترین مصرف ماده خشک در جیره های دارای 40 درصد کنسانتره بود (001/ 0>P)، اما بیش ترین قابلیت هضم ماده خشک و آلی در جیره 60 درصد کنسانتره و 40 درصد سیلاژ جو ریز بود (05/ 0>P). مقدار pH مایع شکمبه، چهار ساعت پس از تغذیه با جیره های حاوی سیلاژ درشت بیش تر بود (005/ 0=P). غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. بیش ترین تولید پروتئین میکروبی در جیره های سیلاژ جو ریز بود (044/ 0>P). کاهش سطح کنسانتره و اندازه ذرات سیلاژ جو، ضمن بهبود شرایط شکمبه و افزایش سطح تماس ذرات سیلاژ جو، سبب بیش ترین قابلیت هضم ماده خشک و آلی بیش تر شد.