تاثیر دورنمای پدیدارشناختی در خوانش گفتمان های تبلیغاتی

از سالهای 1960 به بعد تصویر نشانه شناسی فرانسه تصویری بسته و به شدت منجمد شده می باشد، تصویر دانشی ساختگرا که به شکلی انحصاری صرفا بر روی داده هایی جدا از زندگی و واقعیت های تجارب زیسته کار می کند. در واقع، نشانه شناسی روایی کلایسک با جدا کردن متن از واقعیت جهان زیسته تمام اعتبار و ارزش را تنها و تنها به گفته می دهد، گفته ای بریده از بافت، که در آن سوژه ها جدا از «تاریخ» شان مورد نظر قرار می گیرند، و ابژه ها خالی از «جوهره» و همچنین معنا خالی از «حضور». پس از گذشت چندین دهه نشانه شناسی با چرخش به سوی دورنمای پدیدارشناسی تصویر دیگری به خود می گیرد، چرخشی که ابعاد گمشده ی معنا را به آن بازمی گرداند، ابعادی که به مسئله «حضور» ادراک شده ی «دیگری» و جهان ماده ی حسی ربط دارند. در واقع این چرخش پدیدارشناختی نشانه شناسی را به سوی شکل گیری «نشانه شناسی تجربه» سوق می دهد، نشانه شناسی که در بطن آن مسئله برگشت به واقعیت، تجارب زیسته و پراتیک و اعمال روزمره مطرح می شود. هدف این مقاله این است نشان دهد چگونه این دورنمای تازه واین چرخش پدیدارشناختی خوانش گفتمان های متفاوت خصوصا گفتمان های تبلیغاتی را با گذر از گفته ومتن کاغذی به تجارب زیسته، و از بازنمود تا حضور و واقعیت تغییر داده است.