اثربخشی روان درمانی وجودی بر افزایش تاب آوری زنان نابارور

تشخیص ناباروری به خصوص برای زنان با مشکلات بسیاری همراه است. یکی از راهبردهایی که می تواند در کاهش پریشانی روانشناختی زنان نابارور موثر باشد، تاب آوری است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی وجودی در افزایش تاب آوری زنان نابارور بود.
روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان نابارور شهر دهدشت در تابستان 1393 تشکیل دادند. افراد نمونه در وهله نخست به طور نمونه گیری در دسترس انتخاب و پس از تکمیل پرسشنامه تاب آوری و کسب حدنصاب لازم برای ورود به تحقیق با استفاده از نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (8 نفر برای هر گروه) گمارده شدند. گروه آزمایش طی 8 جلسه در معرض روان درمانی وجودی به صورت گروهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکردند. داده های گردآوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند.
بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش تفاوت معنی داری وجود داشت و روان درمانی وجودی به طور معناداری تاب آوری در زنان نابارور را افزایش داد (p<0/01).
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که روان درمانی وجودی می تواند باعث افزایش تاب آوری در زنان نابارور شود، لذا انجام مداخلات بر اساس این رویکرد می تواند در ارتقاء سلامت روان مفید باشد.