بررسی تاثیر تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین ذهنی بر تعادل مردان سالمند

هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین ذهنی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود.

جامعه آماری مردان سالمند 60 تا 80 ساله شهر مشهد بودند، که بدین منظور 42 نفر مرد سالمند و سالم، انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین ویبریشن (n=12)، ذهنی (n=10)، ترکیبی (n=10) و کنترل(n=10) تقسیم شدند. گروه تمرین ویبریشن تمرینات را به مدت 8 هفته و بر اساس اصل اضافه بار با فرکانس 35-30 هرتز و دامنه 5-8 میلی متر انجام دادند. گروه ذهنی نیز به تمرین ذهنی آزمون زمان برخاستن و راه رفتن پرداختند. گروه تمرین ترکیبی مشابه با دو گروه تمرینی ویبریشن و ذهنی به انجام تمرینات پرداختند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون های ثبات وضعیتی و زمان برخاستن و راه رفتن ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه و همچنین آزمون تعقیبی Gabriel استفاده شد (0/05≥α).

نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین گروه ها در تعادل ایستا وجود دارد(p=0/004)، این اختلاف معنی دار بین گروه کنترل با گروه های تمرین ذهنی (p=0/005) و ترکیبی (p=0/026) است، اما تفاوت معنی داری بین گروه کنترل با گروه ویبریشن (p=0/422) و گروه های تجربی با یکدیگر مشاهده نشد. در بررسی تعادل پویا نیز مشخص شد که اختلاف معنی داری بین گروه ها وجود دارد (p=0/001)، این اختلاف مربوط به گروه کنترل با گروه های ویبریشن (p=0/001)، ذهنی (p=0/004) و ترکیبی (p=0/001) می باشد. علاوه بر این، اختلاف معنی داری بین سه گروه وجود نداشت.

بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد یک دوره هشت هفته ای تمرین ویبریشن، ذهنی و ترکیبی می تواند سبب بهبود تعادل پویا، همچنین تمرین ذهنی و ترکیبی باعث بهبود تعادل ایستا در مردان سالمند می شود.