نقد تقدیرگرایی در فیلم آوای باران

این مقاله به نقد تقدیرگرایی در سریال آوای باران می پردازند. پس از مروری بر ادبیات نظری، روش نشانه-شناسی انتقادی برای تحلیل داده ها انتخاب شده است. روش نشانه شناسی این مقاله دارای سه سطح توصیفی (رمزگان اجتماعی)، بازنمایی(رمزگان فنی) و ایدئولوژیک (رمزگان ایدئولوژیک) است. فرآیند رفت و برگشت و تعامل میان این سطوح سه گانه منجر به نتایج زیر می شود. علیرغم اینکه فیلم سعی کرده است تا با استفاده از روایت پردازی های ملودرام نشان دهد که آسیب ها و جرائم اجتماعی در آینده ای محتوم حل خواهد شد و تناسب جرم و مجازات آن در همین دنیا رعایت خواهد شد، اما این گفتمان با اتخاذ نوعی ایدئولوژی تقدیرگرایی باعث به حاشیه کشاندن گفتمان های مدرن پلیس و نیروی انتظامی برای مبارزه با جرائم و آسیب-های اجتماعی شده است. چنین ایدئولوژی ای نمی تواند به شیوه مناسب بازنمایی کننده جایگاه و نقش نهادهای مدرن در برخورد با جرائم باشد و دلالت های منفی زیادی برای این نهادها به همراه دارد که می تواند نقش و جایگاه این نهاد را به میزان زیادی تحلیل ببرد. به واقع در این فیلم به نظر می رسد برخی سنت های شبه دینی جایگزین روح مدرنیته ای می شود که قرار بوده است تا سرنوشت بشر را به دستان خویش رقم بزند.