بررسی آزمایشگاهی میزان ریزنشت براکت های ارتودنسی باند شده با کامپوزیت بیس متاکریلات و کامپوزیت بیس سایلوران

ریزنشت کامپوزیت اتصال دهنده براکت ارتودنسی در دوره درمان، یکی از مشکلات درمان های ارتودنسی است که باعث ایجاد مارجینال گپ وریزنشت از فضای بین دندان و کامپوزیت می شود. ریزنشت باعث نفوذ باکتری ها و مایعات خوراکی و در نتیجه تشکیل لکه های سفید زیر براکت ها می شود و این یک مشکل کلینیکی در طول درمان ارتودنسی است. همچنین مطالعات اندکی در این زمینه انجام شده است. هدف از این مطالعه مقایسه ریزنشت کامپوزیت بیس سایلوران و کامپوزیت بیس متاکریلات در باند به براکت های ارتودنسی بود.
30 عدد دندان پرمولر انسان جمع آوری و به دوگروه تقسیم شدند. درگروه اول، 15براکت ارتودنسی با کامپوزیت بیس سایلوران و در گروه دوم، 15براکت ارتودنسی باکامپوزیت بیس متاکریلات باند شدند. سپس دندان ها در آب نگهداری شدند و به مدت 500 سیکل تحت ترموسیکل بین 5 و 55 درجه قرارگرفتند. سپس دندان ها بالاک ناخن مهر و موم شدند و بعد نمونه ها به مدت 24 ساعت در محلول فوشین 5/ 0 درصد قرار گرفتند و سپس با استفاده از دیسک مخصوص و دستگاه برش در هریک از دندان ها برش زده شد و در نهایت نفوذ رنگ نمونه ها در زیر استریومیکرسکوپ مورد ارزیابی قرار گرفت و میزان ریزنشت بین ادهزیو-براکت و ادهزیو-مینا از صفر تا 3 درجه بندی شد. سپس اطلاعات جمع آوری شده به کمک نرم افزار SPSS و آزمون Fisher exact و Mann-Whitney مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.
تفاوت معنی داری در ریزنشت در بین گروه ها وجود داشت. میزان ریزنشت براکت های باند شده با کامپوزیت بیس سایلوران به طور معنی داری کمتر از میزان ریزنشت براکت های باند شده با کامپوزیت بیس متاکریلات بود(P-value =0.03). همچنین میزان ریزنشت بین براکت-ادهزیو به طورمعنی داری بیشتر از میزان ریزنشت بین ادهزیو-مینا بود(P-value=0.025).
نتایج مطالعه حاضرنشان دادکه کامپوزیت های بیس سایلوران ریزنشت کمتری را برای اتصال براکت ها فراهم کرده و می توان برای باند براکت های ارتودنسی استفاده کرد.