بررسی ژن مقاومت به روی در سودوموناس استوتزری مقاوم به روی و نانوذرات اکسید روی جداسازی شده از خاک

آلودگی محیط با فلزات سنگین سمی مشکل جهانی می باشد. میکروارگانیسم ها مکانیسم های مختلفی را به منظور کاهش غلظت درون سلولی فلزات و سایر آلوده کننده های سمی محیطی دارند. این مطالعه با هدف بررسی ژن مقاومت به روی در سودوموناس استوتزری مقاوم به روی و نانوذرات اکسید روی جداسازی شده از خاک انجام شد.
این مطالعه بر روی سویه سودوموناس استوتزری جدا شده از خاک غنی شده با MTBE) Methyl Tertiary Butyl Ether) در پژوهش های قبلی انجام شد. بالاترین غلظت قابل تحمل این سویه در حضور یون های روی، نانو ذرات اکسید روی و آنتی بیوتیک های مختلف بررسی گردید. از روش واکنش زنجیره ای پلی مراز برای بررسی ژن czcC استفاده شد. توالی نوکلئوتیدی به توالی پروتئینی ترجمه شد و با توالی های جزئی پروتئین CzcC در دیگر باکتری های مقاوم به روی هم تراز گردید.
بالاترین غلظت قابل تحمل نشان داد که این سویه توانایی رشد در غلظت های بالای یون های روی (تا mM4) و نانوذرات اکسید روی (تا μg ml-1 600) را دارا می باشد. پرایمرهای استفاده شده برای تکثیر ژن مقاوم به روی czcC تقریبا یک باند 250 جفت بازی ایجاد نمودند. مقایسه czcC با توالی های دیگر در بانک ژن شباهت 100 درصدی با ژن czcC در باکتری سودوموناس استوتزری 1501 را نشان داد.
نتایج این پژوهش نشان داد که خاک های آلوده به فلزات سنگین منابع بالقوه ای برای جداسازی سویه های مقاوم به فلزات سنگین و نانواکسیدهای فلزی می باشند. درک اساس ژنتیکی مقاومت به فلزات سنگین در باکتری ها می تواند به استفاده بهتر از این مکانیسم های طبیعی برای بهبود محیط زیست همه موجودات زنده منجر گردد.