بررسی ارتباط شدت درد، علا یم بالینی، مدت دردو اختلالات الکترود یا گنوزیس در سندرم مجرای مچ دست

درگیری عصب مدیان در مچ دست یکی از شایع ترین نوروپاتی های فشاری بوده که موجب مراجعه بیمار به درمانگاه های بیماران جسمی و حرکتی اعم از ارتوپدی، نورولوژی یا طب فیزیکی می شود. برای تعیین میزان آسیب عصب از گزارش شدت درد توسط بیمار، معاینه، علایم کلینیکی و میزان اختلالات در بررسی های الکترودیاگنوزیس (EDX) استفاده می شود. هدف این مطالعه بررسی ارتباط میان شدت شکایت درد با علائم بالینی، مدت بیماری و یافته های الکترودیاگنوس بود.
در طی دو سال، تمام بیمارانی که برای درد دست ها و علایم سندرم مجرای مچ دست به بیمارستان امام خمینی (ره) مراجعه نمودند از نظر شدت و مدت درد، علایم کلنیکی و الکترودیاگنوس بررسی و به کمک روش های آماری میان آنان ارتباط سنجی به عمل آمد.
370 بیمار شامل 234 زن و 136 مرد با میانگین سنی 6/ 12±5/ 47 سال بررسی شدند. گزارش شدت درد 02/ 2±09/ 6 بود. اختلالات EDX در 104 بیمار خیلی خفیف (Minimal CTS)؛ و 166 بیمار، خفیف (Mild CTS)؛ و 59 بیمار متوسط (Moderate CTS)؛ و در 41 بیمار گرفتاری شدید (Severe CTS) بود. بررسی های آماری نشان داد گزارش شدت درد با اختلالات الکترودیاگنوس ارتباط معنا داری ندارد، ولی مدت ابتلا با علایم الکترودیاگنوس ارتباط داشت (0/35= rو 0/001= P). لیکن میان شدت علایم بالینی با اختلالات الکترودیاگنوس ارتباط معنادار بود (0/54=r و 0/0001=P).
در ارزیابی شدت گرفتاری عصب مدیان در سندرم تونل کارپال لازم غیر از درد، باید به شدت علایم کلینیکی بیمار و شدت اختلالات الکتروفیزیولوژیک توجه نمود و گزارش شدت درد توسط بیمار با شدت گرفتاری عصب تطابق ندارد.