پیامدهای اعتماد بین فردی، به عنوان یک مولفه اخلاقی، در سازمان

اعتماد بین فردی یکی از گونه های اعتماد در سازمان است که نبود یا کمبود آن در سازمان می تواند پیامدهایی منفی را به دنبال داشته باشد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی پیامدهای اعتماد بین فردی در سازمان و پویایی های آنها انجام شده است.
روش انجام این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری تمامی کارکنان سازمان های دولتی دزفول است. نمونه آماری 365 نفری به طور تصادفی انتخاب شد. ابزار پژوهش پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود و برای بررسی فرضیه های پژوهش، نخست مدل های اندازه گیری برآورد و آزمون شدند و سپس، برازش داده ها به مدل های معادله ساختاری انجام شد.
معلوم شد در سطح اطمینان 95 درصد، نخست مسیر اعتماد بین فردی عمودی به رفتارهای نوآور، هویت یابی سازمانی و تعلق خاطر کاری، به طور مستقیم و به رضایت شغلی و تعهد سازمانی به طور غیرمستقیم و مثبت معنی دار است. دوم اینکه اعتماد بین فردی افقی به طور مستقیم با رضایت شغلی و تعلق خاطر کاری، و به طور غیرمستقیم با تعهد سازمانی پیوند مثبت معنی داری دارد. سوم اینکه علی رغم رابطه مستقیم تعهد سازمانی با رفتارهای شهروندی سازمانی، پیوند اعتماد بین فردی عمودی با این رفتارها معنادار نیست. همچنین بین اعتماد بین-فردی افقی و عمودی رابطه مثبت معناداری برقرار است.
انتظار می رود با تقویت پیشایندهای هر یک از اعتمادهای بین فردی افقی یا عمودی، هر دو گونه بهبود یابند و پیامدهای مثبت مستقیم و غیرمستقیم رفتار سازمانی آنها (رضایت شغلی، تعلق خاطرکاری، تعهد سازمانی، هویت یابی سازمانی و رفتارهای نوآور) امیدوارانه تر حاصل شوند.